.: آوای آتش آبی :.

... بشنو از این دل خسته من ...

.: آوای آتش آبی :.

... بشنو از این دل خسته من ...

...

 

 

                                            

 

 

 

 

ببین چگونه لبه ی کاغذ

 

   انگشت خط خطی هایم را

        هی می بُرد

         هی خون می چکاند

و چطور

      پرسه های قلمت در من

            مدتی ست –

-             نیامده ،

                  می رود!!!

همهمه ی دختریست در من

دختری که پشت ِ سر ِ هم، جفنگ می بافد

و گندِ قصه ی خود را، قشنگ می بافد

دختری که صورتکی صورتی به چهره ی اوست

و طرح ِ قامت ِ خود را پلنگ می بافد

 

خدا و خلوت و مشتی سروده های خفن

نخ ِ خیال ِ بلندای تو ته ِ سوزن

انار ِ سرخ ِ بهشتی، لب و تب ِ قرمز

و سیب های خیالی ، نچیده در دامن

 

دختری بخاطر تو، پشت می کند به همه

ترا نشانده به شعر و ترانه و کلمه

دختری که جنس ِ وجودش، ردیف ِ دلتنگی ست

نبود ِ توست که هی می زند به او صدمه

 

در من 

 

    دغدغه ی دختریست-                                                                      

        با خیال کوچ

       پیش از آنکه طعم ِ تیغ ِ نگاهت

                 مغزش را

                            تلخ

                                   بُرش دهد!!!

                                                                  

گوش کن ...

 
...

داشت باران می بارید

به پهنای صورت این قاب قهوه ای

 و ساعت از تمام طول شب           

                                   گذشته بود

 

                         تو هنوز لای روزمرگی هایت پنهان بودی ...

                         چشمهایت بوی کاغذ می داد

                         لبهایت بوی حرف

                         و گرم بود سرت

                                                به گیراندن سیگارهای قدی

ندیدی گونه هایش چه طور شکوفه داد

همین دخترک سیاه و سفید داخل قاب

                        وقتی که آرام      بیرون آمد

                                              نگاهت کرد

                                              لبهایش لرزید

                                             ایستاد تا تمام سایه ها بیرون بروند از رگهایت

                            و آن وقت تو را آهسته      از صدای یک جنگل چکاوک       آفرید

باورت نمی شود ...

                             حالا دیگر

                             سرچشمه ی هرچه آبشار    تنها همین موهای مرطوب توست

                             و یک سیاره ی کوچک می چرخد در انتهای چشمهایت

                             که مثل نفسهای بهار

                                                          سبز است

باورت نمی شود ...

                                حتی هنوز پیداست بوسه هایش روی پیشانی ات

                                تنها اگر مقابل آفتاب بایستی

                                و به بارانی فکر کنی که باریدنش   

                                                                        تنها به خاطرتوست

درست مثل همین حالا

که دارد باران می بارد

به پهنای صورت این قاب قدیمی

                                        که چشمهای دختری را در خود

                                                                           پنهان کرده است

 

                                     

ای ...

کسی مرا لمس نمی کند

                              که ببیند

                                       این نهال سیب آیا

                                                        اندازه است برای تن ام

                                                                                      یا نه

حالا که قد کشیده ام از آب وآفتاب

                                            و می وزد دریا به خوابم

                                                                              با تمام پولکهایش

حالا که جاری است قطره های شرجی سراب        زیر ناخن هایم

                            و خدا هی گیسو می آفریند و نهال بلوط

                                                                            برایم

تقصیر کسی نیست

                     می دانم

                          خودم بودم

                                       که اشتباه دویدم       به سمت دلگیر عصر

                                           تا خیزران بروید از سایه ی بلندم

                                            و غرق شوم شاید

                                                                در اندام کاهی راه

                           خودم بودم که عنکبوت تنیدم       به دیوار تیره ی ابر

                                          تا دستهایم چکه کند     از آسمان عمیق بیابان

                                             و نبض لبهایم

                                                                  کمی بزند

تقصیر کسی نیست

           تقصیر هیچ کس

                      که لمس نمی شوم

                                      مدتیست

                                       یائسه مانده مادیان مدادم 

                                                                         کرّه نمی زاید

                                              وسفید مانده این صفحه ی تاریک

                                                                   که گذاشته ام تمام روز...

                                                                                                  روبه رویم

 

 

                                                        

 

پ. ن :‌ دلم خیلی برات تنگ شده ... هی ... دوستم داشته باش ...

 

...

 

                                                  

...You made me feel safe
...You made me feel wanted
...You made me feel Loved
...You made me feel Beautiful
...You made me feel Important
...You made me feel Satisfied
...You made me feel ... Me

...Do what you want
...Do what your heart tells You
...Do what you think is right

...But


...Dont


...Ever

...Make Me


...Feel

 

...LonelY

 


 

...

به این عکس با دقت نگاه کن !!!

یادته؟؟