...

 

 

جایی که جای بودن من نیست،

تنها حضورم حضور همنفسی ست.

مائیم و این دل شیدا

                            که تنگ

        در آغوش آن

همیشه کسی ست.

نفرت از سرسرای خاموش تاریک می گذرد.

چیزی میان جذبه و ترس

                             در تو می ماند.

خیال اینکه در آنسوی پنجره شاید....

حضور لحظه ای سال مانندست.

نمی توان دانست:

چه فاصله یی ست

                        میان من و تو

فقط خیال اینکه به دیوار

نشسته پنجره شاید.

خیال می کنم

                       حضور تو را

که چون من و با من

                       در من،

خیال می کنم حضور پنجره یی را.

درون یکسره تاریک،

چه فرق می کند:

چگونه است

                چهره ات

صدای قلب تو اما بهانه یی ست،

که بدانم خیال می توانم کرد.

خیال اینکه همین سوی پنجره شاید....